Utwór „Krótkość żywota” Daniela Naborowskiego jest charakterystyczną dla baroku refleksją na temat przemijania, krótkości życia i kruchości człowieka. Jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów tego siedemnastowiecznego poety. Krótkość żywota – analiza utworuKrótkość żywota – interpretacja utworuKrótkość żywota – analiza utworuUtwór ma formę epigramatu. To krótki utwór poetycki, który ma formę aforyzmu, czyli wyraża jakąś ważną, ogólną prawdę. Wywodzi się ze starożytnej Grecji, gdzie epigramaty były umieszczane na grobach, pomnikach czy darach dla bogów. Wiersz „Krótkość żywota” zawiera rymy parzyste (inaczej sąsiadujące), co jest charakterystyczne dla tego gatunku. Wiersz nie jest podzielony na strofy, co oznacza, że ma budowę stychiczną. Składa się z dwunastu wersów napisanych trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Wiersz „Krótkość żywota” należy do liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny jest tu mędrcem, który zwracając się do czytelnika, wyjawia mu uniwersalne prawdy. O inwokacyjnym charakterze utworu świadczą czasowniki w pierwszej osobie liczby pojedynczej („byłeś”, „nabędziesz”, „myślisz”) i zaimki „ty”. Pod względem tematyki wiersz należy przyporządkować do liryki refleksyjno-filozoficznej, ponieważ dotyka on kwestii kluczowych dla ludzkiej należy do elitarnej poezji kultury. W związku z tym cechuje go dopracowana, uporządkowana i oszczędna forma, a także odwołania do kultury antyku, które ukazują wiedzę i erudycję autora. W związku z rodzajem liryki, do którego należy utwór pojawiają się w nim apostrofy np. „byłeś ty sam” albo „kiedy ty myślisz”, dzięki którym przesłanie utworu lepiej trafia do odbiorcy. Poeta posługuje się też wyliczeniem („dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt”), które w prosty sposób charakteryzuje ludzkie życie i jednocześnie jest jego symbolem. W wierszu znajdują się animizacje (ożywienia), które nadają upływowi czasu dynamizm („godzi­na za go­dzi­ną nie­po­ję­cie cho­dzi”). Przekaz staje się mocniejszy dzięki hiperbolom takim jak „mię­dzy śmier­cią, rodzeniem byt nasz le­d­wie może na­zwan być czwartą czę­ścią mgnie­nia”. Środkiem artystycznym charakterystycznym dla epoki baroku jest antyteza („jutro – coś dziś jest, nie będziesz” lub „kolebka grobem”).Głównym przesłaniem utworu jest to, że ludzkie życie jest niezwykle krótkie i człowiek szybko je traci. W wierszu ludzka egzystencja przedstawiona jest jako tragiczna. Człowiek jest bezradny wobec swojego losu. Świat ma określony porządek — „godzina za godziną niepojęcie chodzi”, ludzie przychodzą na świat, wydają potomstwo i zaraz umierają. Warunkiem istnienia jest śmierć. Choć człowieka przeraża śmierć i przemijanie, to nie może nic z nimi zrobić. Jest słaby, więc musi poddać się biegowi rzeczy. Ewentualny bunt nie miałby żadnego sensu. Aby podkreślić to, jak bardzo krótkie jest życie, poeta zwraca się do czytelnika jak do zmarłego („byłeś ty sam”, „a żeś był”). Człowiek jest tak blisko śmierci, że jest prawie martwy. Poeta określił życie za pomocą symboli takich jak: dźwięk, dym, wiatr, błysk, głos, punkt. Wszystko to rzeczy ulotne i niestałe. Ich natura jest podobna do ludzkiej. Ludzie życie trwa mniej niż chwila („byt nasz ledwie może nazwan być czwartą częścią mgnienia”). Wiersz zawiera motyw vanitas, czyli symbol kruchości ludzkiego życia. Motyw ten pochodzi z biblijnej księgi Eklezjastesa, gdzie jest napisane: „Vanitas vanitatum et omnia vanitas” (łac. „Marność nad marnościami i wszystko marność”). Ważnym elementem utworu jest przedstawienie upływu czasu. Czas sprawia wrażenie niezwykle rozpędzonego, nic nie jest w stanie go zatrzymać („kołem niehamowanym lotny czas uchodzi”). Pędzi z zastraszającą prędkością, a wraz z jego ruchem przemija ludzkie życie. Utwór zawiera odwołanie do koncepcji wariablizmu starożytnego filozofa Heraklita z Efezu, zgodnie z którą „wszystko płynie”. Człowiek ciągle przechodzi z jednego stanu w drugi, przy czym ostatecznym stanem jest śmierć. Poza człowiekiem mija też wszystko, co go otacza. Niestałe są nawet rzeczy, które wydają się trwałe takie jak Słońce („Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie”). Poeta odwołuje się też do motywu koła Fortuny. Los jest zmienny. Ci, którym wydaje się, że dożyją sędziwego wieku często tracą życie młodo. To pokazuje, że los jest bezwzględny i okrutny. Nikt nie może wiedzieć, ile czasu mu pozostało. Szczególnie tragiczną sytuacją jest, kiedy umiera małe dziecko. Wtedy kolebka jest jego grobem, a matką jest mogiła. Do takich śmieci dochodziło wielokrotnie, co budzi smutek i przerażenie. Wiersz „Krótkość żywota” to przykład typowego barokowego światopoglądu. Zawiera skrajnie pesymistyczny obraz człowieka i jego życia. Człowiek baroku jest owładnięty lękiem przed przemijaniem i śmiercią. Jest świadomy, że nie może ich uniknąć. Czuje, że czas pędzi niewiarygodnym tempem, a teraźniejszość nie istnieje, bo cokolwiek powie lub zrobi przechodzi do przeszłości. Życie doczesne jest kruche i ulotne, dlatego nie należy przywiązywać do niego większego znaczenia. Co gorsze, jest ono wypełnione tragediami. Taki negatywny obraz kondycji człowieka często kierował do Boga, który dawał perspektywy na życie wieczne.

Balladyna - problematyka. Poleca: 89/100 % użytkowników, liczba głosów: 144. Głównym zagadnieniem Balladyny jest problem winy i kary. Łączy się on z wątkiem zemsty. U bohaterów bowiem chęć ukarania często powodowana jest pragnieniem zemszczenia się za doznane krzywdy. Inne ważne zagadnienie stanowi tajemnica porządku świata.

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska. JÓZEF CZECHOWICZ ballada z tamtej strony o śmierci nic już nie wiem Śmierć o czarne okna i powieki trzepoce motylami pachnie sośniną modrzewiem dotyka co noc snami zza cichej rzeki gdzie mgła noga za nogą wlecze się w ciemny zakąt trzyma w skrzynce niebieskawy akord skrzynki otworzyć nie mogąc życie jest snem krótkim mówi głos z prawej strony życie snem krótkim wtóruje ze smutkiem głos lewy przyciszony życie snem krótkim to trzeci nieodgadniony Przemijanie, Życie snem i wzbija się w szare niebo mgła z nieznanego oblicza a czas a ziemia dziewicza o dlaczego wzrok twój nie schodzi z przedmiotów pod oknem leżących na stole z godziny w której żem się rodził ze skrzynki zamkniętej jak boleść z umarłych rąk czechowicza Śmierć, Wzrok, Przeczucie an a a o rale s em Ten utwór nie jest objęty majątkowym prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach . PL. Źródło: Tekst opracowany na podstawie: Józef Czechowicz, Ballada z tamtej strony, Wydawnictwo Droga, Warszawa  Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury ( Reprodukcja cyowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN. Opracowanie redakcyjne i przypisy: Katarzyna Kwiatkowska, Marta Niedziałkowska, Weronika Trzeciak, Wioletta Purc. Okładka na podstawie: [email protected], CC BY . es rzyj olne e t ry Wolne Lektury to projekt fundacji Nowoczesna Polska – organizacji pożytku publicznego działającej na rzecz wolności korzystania z dóbr kultury. Co roku do domeny publicznej przechodzi twórczość kolejnych autorów. Dzięki Twojemu wsparciu będziemy je mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie. a mo esz om Przekaż % podatku na rozwój Wolnych Lektur: Fundacja Nowoczesna Polska, KRS . Pomóż uwolnić konkretną książkę, wspierając zbiórkę na stronie Przekaż darowiznę na konto: szczegóły na stronie Fundacji. allada z tamtej strony 

ballada z tamtej stronyo śmierci nic już nie wiem o czarne okna i powieki trzepoce motylami pachnie sośniną modrzewiem dotyka co noc snami zza cichej rzeki gdzie mgła noga za nogą wlecze się w ciemny zakąt trzyma w skrzynce niebieskawy akord skrzynki otworzyć nie mogąc życie jest snem krótkim mówi głos z prawej strony życie snem ^{Józef Czechowicz – poeta, prozaik i tłumacz. Urodził się w 1903 roku w Lublinie w ubogiej rodzinie wiejskiej. Ukończył studium nauczycielskie i pracował jako nauczyciel. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919-21. Od roku 1933 mieszkał w Warszawie, gdzie pracował w Wydziale Wydawniczym Związku Nauczycielstwa Polskiego, najpierw jako sekretarz redakcji, potem redaktor pism Płomyczek oraz Miesięcznik Literatury i Sztuki. W 1938 r. rozpoczął pracę w Polskim Radiu. W okresie wspólnie z krytykiem literackim Ludwikiem Frydem założyli kwartalnik Pióro. Po wybuchu II wojny światowej wrócił do Lublina, zginął w pierwszych dniach inwazji podczas bombardowania. Strony: 1 2} Y2GFhM.

j3xcc0i4pv.pages.dev/340

j3xcc0i4pv.pages.dev/51

j3xcc0i4pv.pages.dev/89

j3xcc0i4pv.pages.dev/342

j3xcc0i4pv.pages.dev/340

j3xcc0i4pv.pages.dev/219

j3xcc0i4pv.pages.dev/79

j3xcc0i4pv.pages.dev/292

j3xcc0i4pv.pages.dev/201

ballada z tamtej strony interpretacja